طاهر محبوبی
چکیده
روش: بدین منظور 32 نفر با استفاده از روش نمونه‌گیری مبتنی بر هدف از میان مراجعه کنندگان به مرکز مشاورۀ دانشگاه با توجه به معیارهای در نظر گرفته شده انتخاب و بهعنوان نمونه منظور گردیدند. روش تحقیق دراین مطالعه از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون- پسآزمون همراه با گروه گواه بود. از مصاحبة بالینی و مقیاس افسردگی، اضطراب ...
بیشتر
روش: بدین منظور 32 نفر با استفاده از روش نمونه‌گیری مبتنی بر هدف از میان مراجعه کنندگان به مرکز مشاورۀ دانشگاه با توجه به معیارهای در نظر گرفته شده انتخاب و بهعنوان نمونه منظور گردیدند. روش تحقیق دراین مطالعه از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون- پسآزمون همراه با گروه گواه بود. از مصاحبة بالینی و مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس لویندا (1995) برای سنجش آشفتگی روانشناختی بهعنوان ابزارهای پژوهش استفاده گردید. برنامه آموزش شناختی ارتقاء امید طی 8 جلسۀ 60 دقیقهای و درمدت 4 هفتهی متوالی به دانشجویان ارائه گردید. بدین منظور نمونۀ تحقیق به صورت تصادفی در2 گروه 16 نفری (یک گروه آزمایشی و یک گروه گواه) گمارده شدند. گروه آزمایشی، تحت آموزش شناختی ارتقاء امید قرار گرفت، درحالیکه گروه گواه در معرض هیچ مداخلهای قرارنگرفتند. دادههای بدست آمده با استفاده از آزمون کوواریانس بوسیلۀ نرم افزارspss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج حاصل از تحلیلکوواریانس در سطح 05/0> pبرای گروه وابسته به منظور تعیین اثر بخشی آموزش شناختی ارتقاء امید نشان داد که این کاربندی توانسته است بعنوان مداخلهای موثر موجب کاهش نمره کلی آشفتگی روانشناختی و هر سه مؤلفة آن (افسردگی، استرس و اضطراب) در دانشجویان گروه آزمایش گردد. نتیجه گیری: این کاربندی انتظار پیامدهای مطلوب، باور به اینکه امور به خوبی پیش خواهند رفت، همچنین احساس اعتماد به این که همۀ اینها در اثر تلاشهای مناسب اتفاق خواهد افتاد را در فرد ایجاد کرده، و ضمن کاهش افسردگی، استرس و اضطراب باعث اعمال هدفمند میشود.
طاهر محبوبی؛ حسین سلیمی؛ سید عدنان حسینی
دوره 4، شماره 2 ، بهمن 1394، ، صفحه 124-136
چکیده
مقدمه: پژوهش حاضر باهدف بررسی تأثیر آموزش خودکنترلی هیجانی بر کاهش پرخاشگری کلامی دانشجویان دانشگاه پیام نور بوکان انجام گرفته است. روش: جامعۀ آماری دانشجویان دانشگاه پیام نور شهرستان بوکان میباشند بدین منظور با استفاده از روش نمونه‌گیری مبتنی بر هدف از میان مراجعه‌کنندگانی که به مرکز مشاورۀ دانشگاه مراجعه کرده بودند، با توجه ...
بیشتر
مقدمه: پژوهش حاضر باهدف بررسی تأثیر آموزش خودکنترلی هیجانی بر کاهش پرخاشگری کلامی دانشجویان دانشگاه پیام نور بوکان انجام گرفته است. روش: جامعۀ آماری دانشجویان دانشگاه پیام نور شهرستان بوکان میباشند بدین منظور با استفاده از روش نمونه‌گیری مبتنی بر هدف از میان مراجعه‌کنندگانی که به مرکز مشاورۀ دانشگاه مراجعه کرده بودند، با توجه به ملاک‌های در نظر گرفته شده 40 نفر را انتخاب کرده و سپس به طریق واگذاری تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند (هر گروه 20 نفر). روش تحقیق در این مطالعه از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون ـ پسآزمون با گروه گواه همراه با مرحلۀ پیگیری بود. روش مداخله این برنامه آموزش خودکنترلی هیجانی بر اساس الگویی برگرفته از منابع لیاهی، تیرچ و ناپولیتانو[1] (2012)، موتابی و فتی (1386) و ناصری (1386) بود که در 10 جلسه60 دقیقهای سازمان‌دهی و در مدت 5 هفتۀ متوالی به دانشجویان گروه آزمایش ارائه گردید، درحالیکه گروه گواه هیچ مداخلهای دریافت نکردند. یافتهها: دادههای به دست آمده با استفاده از روش تحلیل کوواریانس تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس در سطح 05/0> p برای گروه آزمایش نشان داد که آموزش خودکنترلی هیجانی توانسته است بهعنوان مداخلهای مؤثر موجب کاهش پرخاشگری کلامی دانشجویان هم در مرحله آزمایش و هم در مرحله پیگیری شود. نتیجه‌گیری: نتایج این پژوهش اثربخشی آموزش خودکنترلی هیجانی را بر کاهش پرخاشگری کلامی دانشجویان نشان داد؛ بنابراین یافته‌های این پژوهش مداخلات مبتنی بر آموزش تکنیک‌های خودکنترلی هیجانی را در جهت کاهش پرخاشگری کلامی دانشجویان پیشنهاد می‌کند.
